Opinión

‘Lembranzas da arte escénica’, obra de Maximino Fernández Queizán

‘Lembranzas da arte escénica’, obra de Maximino Fernández Queizán

Lembranzas da arte escénica, cuyo autor es Maximino Fernández Queizán, es la obra editada por la Diputación de Pontevedra en este presente 2018, que fue realizada por ‘Táktika Comunicación’ de Vigo. “É un pracer poder escribir estas liñas que acompañan ás Lembranzas da arte escénica de Maximino Fernández Queizán, unha verdadeira referencia no mundo do teatro na nosa provincia e en toda Galicia. O seu traballo durante máis de 50 anos fai del unha figura clave para a nosa cultura. Un verdadeiro orgullo para nós”, escribe, a guisa de presentación de este libro de espléndido formato tabloide y singulares fotografías en blanco y negro, así como en color, su presidenta Carmela Silva.

“A época universitaria foi tamén clave á hora de introducirse moito máis no mundo das táboas coa dirección de varias compañías a un tempo, que deron mostra da súa querenza alimentada xa desde a etapa do instituto”, señala Xosé Leal Fariña, diputado de Cultura y Lengua de la Diputación pontevedresa. “Despois virán outros retos como o Teatro de Cámara da ‘Academia Victoria’ de Vigo, o Teatro Universitario ‘Landiras’ de Madrid, o Teatro Popular Galego, o Teatro Popular ‘Keizán’, o Centro Dramático Galego e a Escola de Teatro Municipal de Vigo”.

El propio Leal Fariña –en sus palabras tituladas “Historia viva do teatro vigués”– nos recuerda que “coñecido baixo o nome artístico de Maximino Keyzán, os seus estudos de dereito non puideron facer que deixase de lado a súa gran paixón: o teatro”. La publicación despliega tres apartados: ‘Testemuño’, ‘Proceso dunha posta en escena’ y ‘Breve historia do teatro en Vigo’.

“A Estrella Vázquez Leal e Daniel Heras, e a todos os que colaboraron comigo nas aventuras teatrais e xa non están connosco”, rememora a sus dedicatarios el autor de este bello y documentado volumen de índole histórico-literaria, cuya traducción, desde el castellano a la lengua gallega, corresponde a Carmen Torres. Por las páginas de ‘Testemuño’, nos adentramos en “educación y búsqueda”, en la figura de José Antonio Campos o en las denominadas “Ceas medievais”. A continuación, nos hallamos ante “Una bomba no teatro”, “o terceiro Valle-Inclán” y el memorable “Café-Teatro”.

La lectura nos conduce ahora a los textos de sus grandes admiraciones como ‘Deborah Kerr’ o el ya clásico poeta, ensayista, dramaturgo, periodista y novelista ourensano Eduardo Blanco Amor. Descubrimos a ‘Polinice’, antes de alcanzar la magia de ‘A música e a palabra’. Evocadoras imágenes acerca de las “farsas” al igual que de la inolvidable fábula ‘A raposa e as Uvas’. De pronto, los orígenes y avatares de ‘O Centro Dramático Galego’. Después, la curiosidad y la anécdota de ‘Convértome en editor’. Infaltable siempre el amor, la pasión, el conocimiento de la divina Poesía. Sin olvidar a la ‘Escola Municipal de Teatro’, inexorablemente retorna la melancolía de ‘O tecido de Penélope’.

Sin nos detenemos en su ‘Proceso dunha posta en escena’; Maximino Fernández Queizán nos confiesa: “Dirixir unha obra de teatro é realizar un feito poético. Cada artista se expresa a través da súa linguaxe. Autores dramáticos, escenógrafos, figurinistas, iluminadores, coreógrafos, músicos, cos máis importantes, os actores”. Al cabo, la emocionada y gratificante ‘Breve historia do teatro en Vigo’.