Hai que aprender do goberno arxentino!
Aquí neste noso verde paraíso atlántico estamos sendo esmagados por unha forte crise que nos está a deixar sen folgos diante dunha serie de acontecementos que parecen saídos da fantasía dun autor de textos de ciencia-ficción. Que no ano 2013 perdamos a milleiros de universitarios que van traballar fóra non pode ser real e tampouco que os mellores mariñeiros do mundo non teñan onde pescar ou que os nosos vizosos prados estean sen vacas. Algo fixemos mal. Non sei eu se toda a culpabilidade é daqueles famosos préstamos hipotecarios dos Estados Unidos que disque afundiron tamén aos cidadáns galegos.
Se somos capaces de espirnos das trapalladas contaminantes do FMI –queren convencernos de que somos pouco aforradores– poida que atopemos aló no sur unha saída e un freo aos que moven o seu capital financeiro polo mundo adiante para desfacer os piares do progreso social en liberdade. Estou a falar da miña querida República Arxentina [alí teño enterrados varios familiares] que, desde novembro de 2008, está loitando contra da crise con expansión. Coido que todo o mundo entende que rebaixando os salarios non se vai a ningures. Entón? Antes de falar do proxecto arxentino quero pedirlle aos lectores que non fagan ningunha descalificación de tipo persoal. Quero dicir que non centren a crítica nunha persoa senón que discutan sobre as medidas do programa anti-crise do actual goberno arxentino.
Imos botar unha ollada as medidas que está levando adiante o goberno arxentino para minimizar os efectos dunha crise internacional que peta forte enriba das economías locais. Trátase de que aumente a actividade económica mediante o impulso e o estímulo. O goberno aposta polo crecemento e pola inclusión social mediante unha actuación que teña en conta as variables económicas e as sociais. Os investimentos nun plan de obras públicas [71.000 millóns de pesos] inclúe obras de carácter estructural –unha presa hidroélectrica, un gasoducto– e obras licitadas polos gobernos provinciais e municipais. Outro aspecto para considerar é a disponibilidade de crédito a taxas de interese razoable para a industria. Quérese agrandar o mercado interno ao tempo que se diminúen as importacións.
No referido ao emprego foron creados máis de 400.000 postos de traballo. As obras públicas, os investimentos privados na construcción e as medidas para a penalización do traballo sen afiliación están conseguindo que haxa moi poucos desempregados. Os especialistas Alfredo e Eric Calcagno din que “la Argentina enfrenta la crisis internacional con un programa keynesiano de expansión de la inversión y el empleo. Está en condiciones de hacerlo por su sólida situación económica y fiscal”. O certo é que o goberno arxentino recuperou a súa capacidade para definir a súa política económica. Nós, en cambio, somos unhas insignificantes marionetas dun moi fermoso e afastado espazo na fin dos camiños de Santiago. A República Arxentina amosa que é posible medrar sen depender do financiamento externo.
Un feito que quero destacar é a creación de tres novas universidades nos arrabaldos de Bos Aires. En concreto están situadas nas localidades de Moreno, José C.Paz e Florencio Varela. Aquí nesta avanzada Europa recurtamos as axudas educativas e culturais e soben as taxas universitarias. Alí, os considerados ‘retrasadiños’ abren camiños para que a mocidade poida chegar aos estudos universitarios. Ninguén negará que erguer tres centros de ensino superior é unha mellora que posibilita o ascenso social para unha poboación de arredor dun millón de habitantes. Na inmensa metrópole de Bos Aires os desprazamentos ocasionan moito gasto e por iso é un avance que se constrúan centros educativos en diferentes zonas do extrarradio bonaerense. A oposición ao goberno actual que preside a neta de don Pascasio Fernández Gómez [emigrante lucense da Fonsagrada] votou en contra da creación das tres novas universidades. O seu patético argumento foi o de que baixaría a calidade educativa. Así se escribe a historia. Poida que os opositores –ao defender intereses elitistas– fagan espelir a milleiros de cidadáns que deixarán de comungar cos seus contiños baratos que só defenden aos que máis teñen.