Opinión

Unha carta para Marisa

Moi prezada Marisa:
Coido que antes de nada teño que pedirche desculpas porque sei que agora mesmo estás a comentar con Avelino Pousa e Jesús Liste que os de aquí abaixo toleamos coas homenaxes. Os que te coñecemos, entendemos os teus reparos pero non os aceptamos. Ti podes dicir o que queiras –que non fixeches nada extraordinario... que outros directivos tamén empurraron do carro da Sociedade Recreativa– pero aquí mandamos nós e decidimos que mereces os maiores recoñecementos.
Neste pequeno mundo asociativo noso é difícil ser obxectivo porque aínda que a maioría dos que participan son xente fondamente xenerosa que achega o seu tempo para a promoción da identidade propia; non faltan aqueles tres elementos escuros que andan coa trapalladiña recurtadora dos teus méritos. Son poucos, por sorte, xa que a perigosa enfermidade da envexa e dos ciumes está baixo control.
Imos entón, amiguiña, a falar da túa querida Sociedade Recreativa. Quero que alegres a cara vendo que os teus netos Pedro, Laura e Mateo son activos participantes e bos seareiros dun espazo cultural e deportivo que axudaches a consolidar. Quen ía pensar que no 2013 a nosa fermosa e rica patria galega quedaría asulagada na lameira da crise económica. Hoxe –por desgracia– hai milleiros de familias que teñen que preocuparse pola mantenza alimenticia e non se poden permitir o pagamento dunha cota social para que os fillos aprendan a tocar a gaita ou xoguen ao fútbol no Campo de Rebordelo.
Os directivos da S.R. somos da opinión de que a crise non pode ferir o noso ánimo; xa que entón, estamos perdidos. Os vendavais deste duro e longo inverno foron derrotados por nove esforzados mariñeiros que son os que forman a tripulación –non remunerada– da nave ‘Recreativa’. Cóntoche que recibimos colaboración do teu fillo maior en Deportes e da túa filla en Cultura, sempre dispostos para botar unha man. Tamén te alegrará saber que o noso alcalde, Martiño, foi un auténtico campión e mantivo as subvencións.
Ben, non quero despedirme sen lembrar que a noite de San Xoán o teu cuñado Eduardo ten choio. Será outro ano máis o Mestre Asador na gran sardiñada. Alí estaremos –os teus amigos, os familiares e os veciños– arredor do lume para limpar o espírito da humidade invernal. Eu, as doce en punto, mirarei para enriba e berrarei: Graciñas, MARISA!